De seguido transcribimos un relato da súa historia publicado pola A.C. Irmáns Suárez Picallo desa localidade mariñana, ao igual que a foto que ilustra este post:
Carmen Castro era unha rapaza de Mondego que casara en Sada cun home culto e lúcido, José Neira Torrado. Con so 18 anos, Neira era xa no 1931 un recoñecido dirixente sindical na vila, e formaba parte da directiva do Sindicato de Oficios Varios, da CNT, desde a súa fundación. No 1933 sería designado secretario da entidade obreira. Hoxe recoñecemos a súa caligrafía elegante e impecable nos escritos que se conservan do Sindicato. Un deles corresponde ao texto que encabeza unha recollida de sinaturas coas que, en outubro de 1932, se reclamaba a destitución da Corporación Municipal pola súa ineficacia a hora de xestionar unha partida de cartos para paliar o paro obreiro. Entre aquelas máis de 600 sinaturas figura tamén a de Carmen Castro.
José e Carmen eran un matrimonio novo con 2 fillos e a esperanza posta nun futuro máis xusto para eles cando o golpe militar de xullo do 36 rachou con todos os soños e con todos os proxectos. Un día -1 de setembro- José Neira desapareceu canda outro veciño seu, o seu compañeiro da CNT José Cadaveira. Os seus corpos sen vida aparecerían na parroquia de Crendes, en Abegondo, onde recibiron sepultura para sempre. O resto da historia é facilmente imaxinable. Carmen, da noite para a mañá, convertíase nunha viúva de 22 anos con 2 fillos ao cargo. O silenzo, a vexación e a indefensión serían os seus acompañantes naqueles anos grises de miseria. Vivir o drama sen poder contalo. Padecer sen consolo posible a traxedia de perder a home bo que non cometera máis delito que procurar o ben común, o avance colectivo cara realidades mellores en correspondencia ao seu pensamento libertario.
Hai cinco anos, Carmen coñeceu unha cativa reparación ao ver por vez primeira dignificada a memoria do seu marido: o nome de José Neira figuraba xa no bronce dun monumento as vítimas da represión franquista en Sada, obra do escultor Valdi e produto da iniciativa e do empeño de Jesús Castro (que pese a condicidencia no apelido non garda parentesco con Carmen) e das aportacións económicas xenerosas de veciños e veciñas. Desde aquela, cada 14 de abril a A. C. Irmáns Suárez Picallo realizamos alí unha ofrenda floral, ofrenda na que Carmen, cos seus noventa e moitos anos, participou varias veces, o que para nós era toda unha honra. O ano que ven xa non estará, pero prevalecerá o recordo daquela muller e da súa enorme dignidade.
Carmen, compañeira, que a terra che sexa leve.
