O que nos debe preocupar de verdade, a nós y a tódolos colectivos de memoria histórica, é que as persoas “que perderon o dereito ao recoñecemento despois da guerra” poidan obter XA o recoñecemento dos dereitos que por diversas “razóns” administrativas non lles foron recoñecidos ata agora. De ahí que a nosa principal esixencia deba ser agora a de instar ao Goberno e mailos Grupos parlamentarios a facelo posible XA. As súas cobardías e demagoxias quedaron suficientemente en evidencia ao longo deste proceso de recuperación da memoria histórica. Un proceso que lles obligou a asumiren, despois de tantos anos de amnesia, a debeda moral e política que tiñan coas víctimas da represión franquista. Esta debeda non será totalmente saldada coa declaración institucional de “ilexitimidade”, do tribunal que condeou a moitas destas víctimas, e de “inxustiza”, para aquelas que foron condeadas sen xuizo; pero tampouco se salda con considerar este recoñecemento insuficiente.
Mais información en Rojo y Negro Digital
